Een aantal maanden geleden kondigde de wekker om 6u ‘s ochtends aan dat vier op tien Vlamingen worstelen met overmatig scherm/smartphonegebruik. Ik schrok er niet bepaald van wakker. 

Er staat een potje op onze tafel. Het is gevuld met (niet in ons) huis gedroogde meidoorn. Een tijd geleden verliet het potje ons huis, gevuld met honing, als cadeautje. Maar nu is het dus terug. 

Straffe verhalen over blokkades allerhande omdat ik zonder smartphone rondloop, kan je dus niet meer verwachten (zie maart). Maar wees gerust, als ik je mijn wekelijkse smartphone-tijd verklap, zal je me nog steeds aanstaren alsof ik een verdwaalde tijdreiziger ben. Zoals in het de-tand-des-tijds-overlevende jeugdboek Kruistocht in Spijkerbroek. Maar dan omgekeerd. Nog een grotere geruststelling, onze tiener zonder smartphone is nog niet uit het experiment gestapt. Straffer zelfs. Hij brengt amper gegevens binnen over zijn ervaringen. 

Een merel is bedrijvig bezig in onze tuin. Dat maakt ons blij. Eens iets anders dan eksters. 

Jullie zeggen: we leven wel in de 21e eeuw hoor! 

Wat is er toch zo leuk aan die sociale media? Van LinkedIn word ik nochtans nooit vrolijk, te veel narcissen, te weinig vergeet-me-nietjes. Maar moest ik niet eens een minder serieus sociaal medium empirisch onderzoeken? Want zomaar van de daken schreeuwen dat anderen niet rijk moeten worden terwijl ik mijn kostbare tijd verlies, zonder te weten waarover ik praat, is toch ook niet geloofwaardig? Bovendien zou ik dan ook eens kunnen testen hoe modaal we zijn. Als de hypothese klopt, is iedereen door een netwerk met maximaal vijf tussenschakels met elkaar verbonden.

Geen idee wat dat is met regen. Als ik door (weers)omstandigheden rond fiets als een astronaut, bedekt met (tijdelijk) water ondoorlatend materiaal van fietshelm tot schoenen, en de regen voel op mijn gezicht, klinkt er een opgewekt stemmetje in mijn hoofd. Het fluistert “ik leef en ben in staat te genieten van een regenbui.” 

“Mag ik je iets vragen?” Met een smartphone in de hand maakt iemand zich los uit een groepje vrolijke mensen en stapt op je toe. Iedereen heeft het wel eens voor, meestal op een toeristische plek. Laatst gebeurde het mij op een onverwacht moment, op een kruising, bij een zitbank, in een Voerens bos.

Change the system, not the climate. De slogans lagen voor het grijpen tijdens de klimaatmars in Brussel op 23 oktober 2022. Voor ieder wat wils. 

Er ligt al enkele maanden een dode koninginnenpage in mijn creakast  ‒  dat is een kast waar creatievelingen dingen bewaren die andere mensen “rommel” noemen, en die ze ooit nog denken te gebruiken in een kunstwerk  ‒, “ideeën” dus. Gevonden in de goot. Geen verdronken vlinder, perfect droog. Maar mieren hielden er wel een eetfestijn. Nog steeds geen idee wat ik ermee zal doen. In ieder geval niet gewoon opspelden in een kadertje om aan de muur te hangen.

Onlangs mocht de oude bakfiets ons nog eens een dienst bewijzen. Ooit keken mensen om als we voorbij reden. We behoorden indertijd tot de pioniers. Nu kijken wij om als we weer een nieuw blits bakfiets model vlot door de straten zien glijden. 

Daar stonden we dan. Vier gele hesjes in de berm. Links de R0, rechts de oprit. We hadden een spandoek met het opschrift “Er is geen plan(eet) B”. Op een ander spandoek stond “Zonder auto. Te gek?!” Het leek ons origineel en zinvol om onze privé auto op die manier aan de kant te zetten, de start van een zo autoloos mogelijk leven. We dachten dus van de gelegenheid gebruik te maken om actie te voeren voor een mentaliteitsverandering waarin duurzaamheid centraal staat.