Scherpgesteld

“Mag ik je iets vragen?” Met een smartphone in de hand maakt iemand zich los uit een groepje vrolijke mensen en stapt op je toe. Iedereen heeft het wel eens voor, meestal op een toeristische plek. Laatst gebeurde het mij op een onverwacht moment, op een kruising, bij een zitbank, in een Voerens bos.

“Zou je een foto van ons willen maken?” Ondertussen kroop iedereen gezellig bij elkaar en bereidde zijn mooiste glimlach voor.

Ik liet mijn fotocamera los om de smartphone aan te nemen. Geen probleem, het was niet de eerste keer, ik kende het ondertussen wel. Al reageert elk speeltje weer anders. In een flits herinnerde ik me een vorige ervaring toen ik steevast begon te filmen in plaats van snel een foto te nemen. De groep paste perfect in beeld, zoomen kon ik al en ik zag een cirkel met het woord “foto” erbij dus dat kon niet missen. Ik wilde graag eerst het diafragma controleren en de sluitertijd, maar een smartphone heeft uiteraard geen hulp nodig bij dat soort technische details. Ik hoorde geen klik, zag ook geen teken van leven dat de foto’s effectief waren gemaakt. Voor de zekerheid zei ik dus maar onbeholpen dat ik niet gewoon ben om met een smartphone te werken  en of ze dus even wilden controleren of alles naar wens was, dat ik waarschijnlijk al meerdere foto’s had gemaakt maar dat niet zeker wist. Een wakkere wandelaar zei: “Ja, er komen nu geen foto’s meer uit het apparaat zoals vroeger hé, toen was alles gemakkelijk.” De foto’s waren goed, ik mocht beschikken.

Enkele dagen later presenteerde onze oudste haar Sinterklaaslijst. Inderdaad, voor Sinterklaas worden ze nooit te oud. Ergens onderaan ‒ daar waar de dingen komen waarvan ze weet dat de Heilige Man ze niet zal brengen ‒ stond “Polaroid”. Ik vroeg verbaasd: “een Polaroid camera?”. Het antwoord luidde: “Ja mama, da’s toch cool.”