Het hoofd in de wolken

Geen idee wat dat is met regen. Als ik door (weers)omstandigheden rond fiets als een astronaut, bedekt met (tijdelijk) water ondoorlatend materiaal van fietshelm tot schoenen, en de regen voel op mijn gezicht, klinkt er een opgewekt stemmetje in mijn hoofd. Het fluistert “ik leef en ben in staat te genieten van een regenbui.” 

Na een tijdje ‒ afhankelijk van de duur en de frequentie van de druppels  ‒  ebt dat gevoel weg. Een beetje zoals golven. Het bereikt weer een hoogtepunt thuis, in de zetel, met een warme droge broek en … jazeker, een dekentje.

Onlangs op een ochtend werd dit patroon doorbroken. De frequentie van de druppels verminderde en op het raakvlak tussen de grijze en lichtblauwe hemel vormde zich langzaam maar zeker een regenboog. Eerst half, toen volledig, en met een heel klein beetje verbeelding was een volledige dubbele regenboog zichtbaar. Zo reed ik dus het laatste eindje met mijn hoofd in de wolken, turend naar het schouwspel dat ik zou gemist hebben als ik thuis had gewacht tot het zou stoppen met regenen. Ik kruiste een andere fietser en kon hem nog op ‘t nippertje ontwijken. Hij hing met zijn hoofd in zijn smartphone en was zich van geen kwaad bewust.

Nog geen goed voornemen voor het nieuwe jaar? Overweeg dan misschien om wat vaker met je hoofd in de wolken rond te lopen (de aandachtige lezer ziet dat hier had moeten staan “te fietsen” in plaats van “rond te lopen” maar dat leek me een te risicovolle suggestie om het jaar te beginnen).

Bij gebrek aan smartphone (én een te zwakke rug om altijd een reflexcamera mee te sleuren) was een foto maken van het kleurenspel niet aan de orde. En daarmee is dan ook ineens het raadsel opgelost waarom hierboven op de foto de regenboog ontbreekt.