Brein pauze of smartphone nek?

Naar kantoor. Even de geest verruimen is noodzakelijk, enkele collega’s zien ook. Ik mag dus nog eens uit mijn kot. Vanzelfsprekend gebeurt dit redelijk milieuvriendelijk, op koolhydraten energie (lees: fiets zonder batterij) en met de trein.

Gelukkig is het station voorzien van publieke schermen met actuele reisinformatie. In kleinere stations ben je al snel aangewezen op privé schermpjes en zou ik het dus minder lang volhouden zonder slimme telefoon. Je riskeert er bovendien om alleen op het perron te staan, zonder een levende ziel mét smartphone om iets aan te vragen. Ik mijd ze dus zoveel mogelijk. De kleine stations, niet de levende zielen.

Rond mij op dit perron staan heel wat levende zielen, of “reizigers” in NMBS-jargon. Zalig dat we bij het betreden van een station plots reiziger kunnen worden. Maar ze zijn er alleen maar fysiek, in gedachten zijn ze ver weg, op reis in de wereld op hun schermpje. Ze missen de kostbare momenten van de dag waarin je geest gewoon kan ronddwalen zonder iets nuttig te moeten doen. Misschien houden ze niet van het gezelschap van hun eigen gedachten. 

Of mis ik iets? Belangrijke informatie misschien? Een exclusief interview met de nieuwe o-zo-onverwacht-diverse K3? Reclame voor een exclusieve aanbieding van mijn volgende aankoop-waar-ik-zeker-gelukkiger-van-word-want-het-google-algoritme-kent-me-beter-dan-ik-mezelf-ken? Of een kijk-eens-hoe-goed-wij-bezig-zijn-filmpje van één van mijn 500 LinkedIn contacten? 

Nog steeds in gedachten verzonken - de gestolen minuten brein pauze ‘s ochtends zijn al vaak de meest creatieve en verhelderende gebleken - zie ik het: rond mij staat ongeveer 30% van de reizigers kromgebogen over dat schermpje. Ik recht mijn rug en nek, een continu noodzakelijke discipline want één van mijn zwakke plekken. Tevreden over de vaststelling dat ik nog een goed excuus heb om de aankoop van een slimme telefoon uit te stellen, stap ik op de trein. 

Natuurlijk is het daar niet anders. Ik word omringd door smartphone-kijkende-reizigers. Ergens in de verte hoor ik het geritsel van een krant, achter mij leest iemand een echt boek. Er is nog hoop. De ziel is er nog.