Gisteren onvoorbereid naar een hotel vertrokken, begin juli “last minute” geboekt. Ik heb geen smartphone. Dat beklaag ik me gemiddeld slechts een paar keren per jaar. Als je dit al geschift vindt, stop gerust hier met lezen.
Dat ik het me heb beklaagd was mijn eigen fout. Onvoorbereid vertrokken, niets opgezocht en geen stafkaarten meegenomen. Dat was “not smart”. En zonder smartphone kan je je dat niet permitteren. Of toch? Gewoon op ontdekking gaan achter het hotel. Achter de golfbaan blijkt daar plots een bos te liggen. Ergens een wandelkaart op een infobord bestuderen en goed uit je ogen kijken.
Lang heeft mijn ongenoegen dus niet geduurd. Bovendien was de reden waarom ik geen smartphone heb alomtegenwoordig.
We verbleven in de provincie Luik waar een week voordien mensen hun leven hadden zien wegspoelen. Apocalyptische beelden. Dingen die je tot nader orde enkel met moessons in Azië zou hebben geassocieerd. Een ver van je bed show. Plots drie dorpen verder.
Op het nieuws werd die dag ook gewaarschuwd voor nieuwe watersnood. We moesten rechtsomkeer maken omdat het leger en de politie sommige wegen preventief had afgesloten. Bewoners waren geëvacueerd en wachtten angstig af, de hemel nauwlettend in de gaten houdend. Of de buienradar op hun smartphone.
Maak jouw eigen website met JouwWeb