ZOMERTIJD

ZOMERTIJD. Tijd om te onthaasten, te lanterfanten, te bezinnen, duurzame energie te tanken, geïnspireerd te raken. Tijd waarin sommige tieners ook het privilege genieten om tien dagen zonder smartphone te leven. Ook zonder internet, zonder netflix, zonder elektriciteit of stromend water (de beek naast het kampterrein buiten beschouwing gelaten). Zonder sociale media, maar bij uitstek sociaal. 

Ze trekken naar een weide waar de koeien weliswaar enkele sporen van recente aanwezigheid hebben achtergelaten, maar die nu even helemaal voor hen is gereserveerd, om onvergetelijke levenservaring op te doen, om herinneringen te sprokkelen voor straffe verhalen. En vergis u niet, ze vinden het goed dat de smartphone niet mee op kamp mag, net zomin als de laptop, de vaatwasser of de bomma. Ze horen dat dit niet de regel is op andere kampen en dat de smartphone er deel uitmaakt van de avondactiviteit. Ze beseffen dat andere tieners dit nooit meemaken, tien dagen weg van alle comfort maar toch de tijd van je leven beleven. Om nog niet te spreken van de wedergeboorte bij de eerste douche achteraf. 

Waarschijnlijk - of zo beeld ik het me toch in - denkt de leiding dat ze niet té ver mogen gaan in hun tradities en principes. Dat de ouders van tegenwoordig het niet meer zouden aankunnen om tien dagen lang niets te horen, geen enkele foto terug te vinden op sociale media, en in de plaats, in het beste geval, zouden moeten overleven op een briefje dat twee dagen voor thuiskomst in de brievenbus valt met niet veel meer dan “het is hier keitof en het eten is lekker”. Daarom houden ze ons op de hoogte via sociale media. 

Zo ben ik dus toch aan een facebook account geraakt. Omdat ze er nu eenmaal cruciale informatie delen, ook tijdens het jaar. Maar in de zomertijd beleef ik mijn meest beproefde zonder-smartphone tijd. Sinds kort hebben ze namelijk beslist om tijdens het kamp ook via WhatsApp te communiceren… probeer het maar eens met een Nokia baksteen. Ik wist vorig jaar niets beter te verzinnen dan een bericht te sturen naar de groepsleiding met de vraag ons toch per e-mail te informeren als het belangrijk was. Met een vertrek dat al uitgesteld was omdat de weide tijdelijk tot een vijver van formaat was herschapen, en in volle virus crisis, leek de kans dat we belangrijke informatie zouden missen heel erg reëel. (De feiten hebben dit trouwens bevestigd maar dit terzijde.)

Mijn inbeelding van hun reactie bij het lezen van mijn verzoek, heb ik uit zelfbehoud snel verbannen naar een donker hoekje. Maar het schuldgevoel kwam om een andere hoek kijken. Ze moesten zich nu immers bovenop overstromingen, onweders en virussen, ook nog bezighouden met e-mails aan zonder-smartphone ouders. Het schuldgevoel was dan ook evenredig met mijn bewondering voor jonge mensen die ongewassen tieners op een koeienweide doen vergeten dat er thuis een werkloze smartphone ligt. We hopen op een welverdiende ZOnder-sMartphone-kom-je-ER-wel TIJD.