Van broekspijp tot hemdsmouw

Een leven zonder smartphone alleen zal ons niet redden, een holistische visie hebben we nodig. Het besef dat die vliegtuigreis geen noodzakelijke voorwaarde is voor ons geluk, dat we niet ziek worden van even in de regen te fietsen, dat het zomerkleedje van vorig jaar niet gedemodeerd is. Wanneer zullen politici het aandurven het juiste beleid te voeren? Een mogelijk antwoord op die vraag is, denk ik: als ze signalen krijgen dat er een draagvlak is. En die signalen moeten wij hen geven. Be the change en verschuil je niet achter een achterblijvend beleid, achter de druppels op een hete plaat. Het is een te goedkoop excuus. Als we met voldoende zijn, zullen bedrijven en overheid meegaan.

En er is hoop, ons aantal neemt toe, vooral onder de aanstormende generatie. Terwijl onze tiener Engels leert, wordt ze ook geïnspireerd om meer milieubewust te leven. Voor hun groepswerk moesten ze een thema kiezen zoals bijvoorbeeld water, transport, kleding, en werken rond de vraag “Hoe kan ik iets doen voor het milieu”. Ze kent nu alle tweedehands kledingwinkels die onze stad rijk is.

Dat was enkele weken geleden. Toeval of niet, maar de afgelopen dagen was onze naaimachine het belangrijkste voorwerp op de woonkamertafel. De laptop werd naar een hoekje verbannen. De vloer lag bezaaid met patronen, stukken stof, garen, naalden … ook de jarenlang verzamelde eenzame reserveknopen werden uitgestald. Oude kledingstukken die nog niet in de kringloop waren beland, werden gekeurd op een potentiële reïncarnatie.

De naaimachine was aan het werk. Eindelijk, want bijna dacht ik dat het toch weer een uiting van consumeren was geweest, in plaats van consuminderen, toen de naaimachine in het begin van de coronatijd ons huis werd binnengedragen. De naaiwinkels deden indertijd gouden zaken. Het leek een modeverschijnsel om zelf mode te maken. Aap mij na sprak de ene aap tot de andere, en ze vonden samen de mode uit. Ik stond erbij en keek ernaar, niet mijn kopje thee. Maar na enkele mondmaskers werd het stil in huis.

Tot enkele dagen geleden dus. De kinderpyjama werd plots in een mum van tijd omgetoverd tot een kussensloop. Het idee had twee jaar lang stof opgenomen in de ondertussen tienerkamer. Een uur later werden twee broeken versneden. Er werd getekend, gegomd, gemeten, bijgeknipt, gepast, genaaid, gestikt, raad gevraagd, YouTube-filmpjes bekeken, gegeten, geslapen… Het proces nam enkele dagen in beslag, de laatste knopen wogen het zwaarst maar plots stond ze daar met aan elke arm een broekspijp. Niemand die het zag. Apetrots.