Schuldbekentenis

Eén van onze tieners in huis, de oudste, dat zal u niet verbazen, heeft een smartphone. En nu en dan – natuurlijk alleen als we de wanhoop nabij zijn want we vrezen de “zie je wel / meen je dat”-pretoogjes blik – gebruiken we het ding in ons voordeel. Zo geschiedde ook recent in het Zoniënwoud.

Nochtans voorbereid op pad vertrokken, met afgedrukt plannetje en wegbeschrijving. Maar met wegbeschrijvingen heb ik sowieso geen goede ervaringen. Thuis zien ze er altijd simpel uit, zelfs een beginner kan niet missen, het wordt een gezellige wandeling. Maar onderweg bij nummer 3 vraag je je al af welke virtuele bril de auteur van de wegbeschrijving droeg. Toen de naam van het wandelpad dus niet klopte met dat van de kaart (de tiener met smartphone in de broekzak was op het plannetje overgeschakeld want dat leek haar veiliger dan de beschrijving), stonden we op het punt terug te keren naar start in de wegbeschrijving en opnieuw te beginnen. 

Gewoon op eigen oriëntatie verder wandelen was niet aan de orde. Daarvoor waren de herinneringen aan een Zoniënwoud wandeling in de tijd dat er nog geen tieners in huis waren nog niet voldoende ver gearchiveerd in het geheugen. Na enige omzwervingen, in het onherroepelijk donker wordende bos, waren we die dag langs een drukke, maar wel verlichte, autoweg moeten terugkeren naar onze auto. 

Geen auto vandaag en nog uren de tijd om te verdwalen. Maar we waren echt wel vastbesloten om deftig onze weg te vinden dit keer… dus misschien even de smartphone vragen wat onze positie is om ons terug op de kaart te oriënteren? Als extra argument voor onze verdediging kunnen de weersomstandigheden worden aangekaart. Onze regenjassen zaten al niet meer in de rugzak, de regenbroeken zouden spoedig volgen. Nochtans leek dit vanochtend nog de beste dag: 30% kans op regen, morgen 100% kans. We laten ons niet snel opsluiten . Een vriendin zei ooit: “Er bestaat geen slecht weer, wel slecht geklede mensen”.

Dankzij de smartphone-check konden we gewoon verder wandelen. We waren op de goede weg, ondanks de afwijkende wandelpadnaam. Onze scout was tevreden, ze kon haar status behouden en borg haar smartphone voor de rest van de wandeling terug op. De weg vinden met een niet-altijd-even-duidelijke kaart is zoveel leuker.

Na enige tijd begon het harder te regenen. De gietende regen probeerde boven het razende geruis van de Brusselse ring te geraken. Dat lukte ongeveer op het moment dat ons plannetje onleesbaar dreigde te worden, en de meer dan 10 jaar oude wandelschoenen, die de vorige keer verdwaald waren in het woud, het opgaven. Ondertussen hadden we wel bosenergie getankt en aan onze immuniteit gewerkt. En thuis wacht gelukkig een voetbad met warm water.

Wij gaan zeker nog eens terug naar de beukenkathedraal zoals de NMBS het woud zo mooi aanprijst op haar website. Maar dan toch op een dag dat we meer kans hebben om wandelaars tegen te komen die zich wel laten afschrikken door slecht weer.